Beugel BH

Vandaag ga ik tolken in de gevangenis. Dat brengt altijd een groot dilemma met zich mee, want wat trek ik aan? Ik moet naar de zwaarste afdeling van de penitentiaire inrichting, wat betekent dat ik door twee detectiepoortjes moet. Het lijkt alsof die poortjes ingesteld zijn op de hoogste frequentie, want bij het minste of geringste gaat het alarm af. Om te voorkomen dat ik ga piepen, neem ik slechts het hoogst noodzakelijke mee naar mijn persoonlijke dienst.

Sier

“Biep biep, biep biep”. Ik loop terug door het detectiepoortje. Mijn voorzorgsmaatregelen waren niet voldoende. De advocate, die mij heeft ingeschakeld, staat al ijverig haar schoenen uit te trekken, de riem uit haar broek en zich te ontdoen van alle accessoires die mogelijkerwijze het poortje op tilt brengen. Ze legt al haar spulletjes netjes in het bakje, dat door het röntgenapparaat moet. Ik volg haar voorbeeld. “Ik heb nog wel speciaal schoenen met veters aangedaan in plaats van met ritsjes”, mopper ik tegen de advocate.
“Ja, maar er zit wel een ritsje in!”, reageert ze.
Ik kijk naar mijn schoenen. Verhip, aan de zijkant zit inderdaad een sierritsje. Nooit geweten of althans niet bewust. Ik buk me en trek mijn schoenen uit. Gelukkig heb ik vanmorgen sokken zonder gaten aangetrokken.

BH

Ik bedenk wat ik nog meer zou kunnen hebben, dat zou kunnen piepen. Iets in mijn zakken? Maar nee, ik kan niets verzinnen en loop weer door het poortje. Biep biep, biep biep. Ook bij de advocate die – net als ik – met lege handen en op sokken staat, piept het poortje weer. “Hebt u misschien een beugelbeha aan?”, vraagt de mannelijke bewaker brutaal, die veilig achter het glas staat. Even ben ik van de kaart. Waar bemoeit die man zich mee? Dit is wel een hele persoonlijke vraag. Heb ik zwijgrecht? Ik vraag de beste kerel toch ook niet of hij een Björn Borg of een Zeeman onderbroek aan heeft! “Ja, dat klopt”, antwoordt de advocate onaangedaan.

Recht tegen recht

“Dan geef ik u nu een waarschuwing. U mag voortaan niet meer met een beugelbeha in de gevangenis komen”, weet de 60-jarige kale ordebewaarder. “Is dit de eerste keer dat u hier bent?”

“Nee hoor, dit is de vierde keer dat ik hier kom. Ik heb dit nog nooit eerder gehoord”, reageert de advocate, lichtelijk geïrriteerd. Ik kijk haar aan. Ik kijk naar de bewaker achter het glas.

“De volgende keer mag ik u niet binnenlaten”, dramt de bewaker door. Hij voelt zich sterk. “Mooie beha’s zonder beugel zijn moeilijk te krijgen. Dan zit je al gauw aan een sportbeha”, val ik de advocate bij. Ik weet er alles van, want ik heb een bloedhekel aan die ijzertjes tegen mijn lijf. Stad en land loop ik voor een leuk model zonder pijnlijke rondingen. “Jawel hoor”, zegt de bewaker alsof hij dagelijks gebruik maakt van dit kledingstuk. Hij wisselt een blik met zijn collega en knikt. De advocate en ik weten wat er gaat gebeuren. Wat moet, dat moet.

Lichamelijk onderzoek

“Oh, ik heb er geen bezwaar tegen, hoor!”, zegt ze nog voordat de mannen ons inlichten over hun plicht. Officieel moet een vrouw dit doen. Mijn mening wordt niet gevraagd. Zijn collega komt via een zijdeur achter het glas vandaan. Hij heeft een detectie–instrument in zijn hand om ons lichamelijk te onderzoeken. “Ja hoor, ze heeft gelijk”, beaamt de bewaker naar zijn collega achter glas. “Het is precies ter hoogte van de BH en achter de sluiting.” Mijn advocate is geslaagd. Ze mag door naar de zwaarst bewaakte afdeling van de gevangenis. Nu ik nog.

Ingeslikt?

“Dat is raar”, zegt de bewaker. “De piep zit veel lager.”Ik kijk naar de man die met zijn instrument blijft hangen te hoogte van mijn navel. Hij kijkt me wantrouwend aan, alsof ik iets ingeslikt heb wat ik zo meteen bij het bezoek van onze klant uit zal spugen. Hij daalt verder met zijn instrument, dat maar rood blijft stralen, tot de knoop van mijn broek. Ook aan de zijkant zit een knoop en aan de achterkant nog een. Het euvel is gevonden. ‘Het is goed!”, hoor ik hem zeggen. “U mag door.”

De advocate en ik kleden ons weer aan.

“De volgende keer trek ik een zwarte strakke rok, een T-shirt en teenslippers aan. Geen knopen, ritsen of haakjes. Alles laat ik thuis”, informeer ik de advocate. Ze lacht. “Ach ja, de volgende keer trek ik gewoon mijn BH uit!”, reageert ze overtuigend. Een advocate zonder BH. Een tolk in een strak rokje. Wat zullen bewakers en gedetineerden raar opkijken. De zaak is al bij voorbaat gewonnen!

• Heb jij ook een bijzondere gebeurtenis meegemaakt die je met ons wil delen? Laat het ons weten en mail je verhaal naar marketing@globaltalk.nl